Fehmi Koru*
Birkaç gün oluyor, CHP sözcüsü Özgür Özel fevkalâde değerli olduğunu söylediği bir ‘ifşaat’ öncesinde öldürülme tehlikesinden kelam eden bir ikazda bulundu. Açıklama yapamadan öldürülürse diye, o denli bir ihtimal gerçekleşirse açıklamaları için, ifşa edeceği hususla ilgili detayları üç farklı arkadaşına göndermiş…
Neyse ki, o denli bir gelişme yaşanmadı. Özel söyleyeceklerini kendisi açıkladı. Hayatına kast eden olmadı.
Dün de, bu defa CHP genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, partisinin Meclis kümesinde öldürülme ihtimalinden kelam etti ve vasiyetini açıkladı.
Bakın neler söyledi Kılıçdaroğlu:
“Önce benimle konuşmak istediler, anlaşmak istediler; kapıyı yüzlerine kapattım! Her türlü operasyona başvurdular. Ve artık son basamağa geldik; silah ve suikast tehditleri. Son ihtarlarını yapıyorlar akıllarınca. Be gafiller, be onursuzlar, be akılsızlar, be müptezeller, be çakallar! Siz mi beni korkutacaksınız? Sizin önünüze diz çöküp yaşamaktansa, ayakta ölmeyi tercih ederim! Hodri meydan, gelin görüşelim. / Ha Allah nasip eder de yaşarsak, hayatınız boyunca görüp göreceğiniz en büyük kabus olmaya devam edeceğim. Trolleriniz beni yolumdan çeviremez, durduramazsınız.”
Eskiler bu türlü durumlarda “Ağızlarından yer alsın” derlerdi.
Türkiye siyasi cinayetler ve suikastlar bakımından tekin bir ülke değil. Daha önceye ilişkin olaylar da var lakin benim siyaseti yakından gözlemlediğim yıllar boyunca, vazife başındaki üç başbakana –Bülent Ecevit, Süleyman Demirel ve Turgut Özal’a- yönelik öldürme teşebbüsleri yaşandığını yeterli hatırlıyorum.
Kamuoyuyla paylaşılmayan üst seviye maksatlara yönelik diğer hareket hazırlıkları ilgili kurumlar tarafından evvelden ortaya çıkartılarak başarısız kılınmış da olabilir.
Demirel’e saldıran kişi için ‘meczup’ sıfatı kullanılmıştı.
Ecevit ve Özal ise faillerinin ‘derin devlet’ yapılanmasıyla ilgisi bulunduğundan kuşkulanılan aksiyonlara uğramışlardı.
Gazeteciler, sivil toplum örgütü başkanları ve önder pozisyonundaki insanlardan hayatlarını siyasi gayeli cinayet ve suikastlarda kaybedenlerin sayısı ise utanılacak boyutlarda.
Bu geçmişe bakarak benzeri teşebbüslerin günümüzde tekrarlanmayacağını sav etmek güç.
Peki de, CHP’li siyasalların bu türlü bir ihtimalin artık de geçerli olabileceğini akıllarından geçirmelerinin sebebi ne olabilir?
Soruya yanıt ararken aklıma MHP’li bir ismin –Doç. Sinan Ateş’in- Ankara’da, güpegündüz suikasta uğraması geldi.
Her ne kadar farklı bir kampın insanı olsa bile, öldürülen kişinin ‘siyasi’ kimliği, diğer eğilimden siyasilere kendi başlarına da bu türlü bir akıbetin gelebileceğini düşündürmüş olabilir.
‘Cinayetler ve suikastlar dönemi’ denilebilecek 1970’li, 1980’li ve 1990’lı yıllarda, değişik eğilimlerden pek çok öndegelen şahsiyet, birbiri arkasına siyasi aksiyonların amacı haline gelmişlerdi.
Sağdan-soldan bedelli insanlarımızı o 30-40 yıl içerisinde kaybettik.
Geçenlerde burada dikkate sunmuştum: Solcu bilinen gazeteci-öykücü Ümit Kaftancıoğlu 11 Nisan 1980 tarihinde, konutundan çıktıktan kısa müddet sonra, okuluna bırakacağı küçük kızının gelmesini beklerken, yanına yaklaşan iki kişi tarafından katledilmişti. Ondan birkaç ay sonra -5 Temmuz 1980’de- yakın arkadaşım MTTB’li Sedat Yenigün berberde traş olurken öldürüldü.
Her iki cinayette tıpkı silahın -291554 nolu Lama marka tabancanın- kullanıldığı biliniyor.
Başbakanlara, siyasi kimlikli bireylere, gazeteciler, müellifler ve sivil toplum liderlerine yönelik teşebbüslerin yaşandığı ‘cinayet ve suikastlar dönemi’ni gözlemlemiş birebir uğraş alanlarından insanların -siyasiler, gazeteciler, muharrirler ve sivil toplum önderlerinin- bir tek ölümlü hareketle karşılaşıldığında bu geçmişle ilgili anılarının canlanmaması imkansız.
Sinan Ateş’e yönelik suikast olmasaydı, muhtemelen Özgür Özel ve Kemal Kılıçdaroğlu’nun son günlerdeki çıkışlarıyla karşılaşılmayacaktı.
Kuşkular büsbütün boşuna değil.
Olur mu, geçmişte yaşananlar günümüzde de tekrarlanır mı, bilemem; lakin evvelce yaşananların günümüzde tekerrür etmesinin nasıl engellenebileceğini söyleyebilecek durumdayım: Meydana gelen birinci olayın üstüne kararlılıkla giderek…
Karanlık olayların yaşandığı geçmişte, sonradan kendisine de suikast teşebbüsünde bulunulacak bir başbakan, eğilim olarak yakın hissettiği insanların cinayet işlediklerini kabul etmeyeceğini açıklamıştı.
Ne büyük gaflet…
Canilerin, siyasi suikastlara teşebbüs eden ve birçok sefer gayelerine ulaşanların kimliklerinin sağcı yahut solcu olmasının hiç fark etmediğini yaşayarak öğrendik.
Tabii pek çok insanımızı kaybettikten sonra…
Öldürülenler ortasında ayrım yapmadan birinci cinayetin üzerine kararlılıkla gidilmiş olsaydı, büyük ihtimalle, ondan sonraki cinayetlerin önüne geçilebilirdi.
Bu gerçek de bizi bugün ne yapılması gerektiği konusuna yönlendiriyor.
Ülkemiz siyasetin en ağır yaşandığı bir seçime yanlışsız süratle ilerliyor. Değişik yabancı yayın organlarında da yer alan değerlendirmelerle, bizde yapılacak seçimin kıymetini dünya da bizler kadar biliyor.
Kritik bir seçim.
Seçime gidilen ortamlar ‘iyi saatte olsunlar’ diye de isimlendirilen karanlık güçleri harekete geçirir çoklukla.
Oy hakkı bulunmayan yerli-yabancı güçler, terör örgütleri, kendi tercihlerine sandıkta yol açmak yahut istemedikleri sonucun çıkmasını engellemek üzere, bunu sağlayacağını düşündükleri çeşitten hareketlerle, devreye girebilirler.
Pek çok seçim öncesi bu cins aksiyonlarla karşılaşıldı ülkemizde.
Tedbirli olmak bu yüzden kaide.
Ankara’da işlenen Sinan Ateş suikastında aksiyoncular ile onları yönlendirenler ‘suçüstü’ oldular.
Fazla uzatmadan, kararlılık gösterisi yerine geçecek halde, hareketçi takımın yargı önüne çıkartılması sağlanmalı.
Bu ortada, Özgür Özel’i ve Kemal Kılıçdaroğlu’nu kendilerine suikast yapılabileceği kaygısına sürükleyen sebepleri de ihmal etmemek ve kimleri kast ediyor idiyseler, o kuşkuların gayesi olan kişi ve örgütlerle ilgili de, şayet bu türlü bir niyetleri varsa caydıracak önlemleri almaktan da geri durulmamalı.
Hatırlatırım: Geçmişin karanlık devirlerinde siyasi iradenin kararsızlığı iktidarlar için güzel sonuç doğurmamıştı.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.