Amasya’nın Taşova ilçesine bağlı Çambükü’nde köylülerin, mera alanlarına cebri istimlak ile organize sanayi bölgesi yapılmasına yönelik reaksiyonları sürüyor.
“ÇOLUĞUMUZUN ÇOCUĞUMUZUN RIZKINI YERLE YEKSAN ETTİLER”
Daha evvelce mısır ve yonca ektiği yerde konuşan Çambükülü bayan bir yurttaş, köyde yaşananlara şöyle reaksiyon gösterdi:
* “Tarlalarımızı bu hale getirdiler. Devlet büyüklerimiz duysun; meyvesini toplayacağımız yerde odununu topluyoruz. Odununu da toplayamadık. Bir dikili ağacımız, bir dikili taşımız kalmadı bir yerde. Çoluğumuzun çocuğumuzu rızkını yerle yeksan ettiler, gömdüler yerlere. Meyvesini dahi alamadık, odununu da alamadık. Bizi duysun devlet büyüklerimiz, Türkiye duysun bizi. Tarım Bakanı’na sesleniyorum, duysun bizi; hiçbir imkanımız kalmadı artık.
“HAYVANLARIMIZIN YİYECEĞİNİ TAŞLARIN, TOPRAKLARIN ALTINA GÖMDÜLER”
* Bu türlü doldurdular her tarafın kumunu, yonca tarlamıza, mısır tarlamıza doldurdular. Tarlamızı hasat etmeye fırsat bırakmadılar. Ne yapacağımızı biz bilmiyoruz artık, hiçbir imkanımız kalmadı. Bizi Müslüman beşerler duysun, imkanımız kalmadı. 600 baş hayvanın yiyeceğini bu türlü yerlere gömdüler. Biz ne yapacağız? Devlet liderlerine sesleniyorum. Bizim hayvanlarımızın yiyeceğini taşların, toprakların altına gömdüler. Askeri de bize kışkırttılar. O askerleri biz yetiştirdik. O devlete biz yolladık o askerleri, askerlerle bize savaş yaptırıyorlar. 60 yaşındayım ben, askerle savaşabilir miyim? Asker beni itti kaktı, gitti.
“ÇAMBÜKÜ’NDE DİKİLİ AĞAÇ KALMADI”
* İmkanım yok benim. 600 baş hayvan, kuzusuyla birlikte kesite gidiyor artık. 60 tane büyük baş, buzağıyla beraber… Bakamıyoruz daha, imkanımız kalmadı. Yem alamıyoruz, yiyeceğini de yerlere gömdüler, mecbur kısma göndereceğiz. Burası yonca tarlasıydı, yoncamızı biçmeye fırsat vermediler. 600 yüz baş koyunu karnında kuzusuyla, 60 tane de büyükbaşı karnında buzağıyla kaybedeceğiz, daha ne yapalım? Bir şey takım biçmeye yerimiz kalmadı. Dikili taşımızı da yıktılar, askeri bizim önümüze diktiler. Biz askerle savaşmıyoruz, bizim de askerimiz var. Askerle bizi savaş yapmaya mecbur bıraktılar. Biz de askerle baş edemiyoruz esasen. Hayvanlarımızın yiyeceğini bu türlü yerlere gömdüler. İşte kökü de kalmadı, kısmı da kalmadı, hiçbir şeyi kalmadı. Çambükü’nde dikili bir ağaç kalmadı.
“DEVLET, BİZİ TOPRAĞIN ALTINA GÖMDÜ, BIRAKTI”
* Nereye gideceğiz bilmiyorum ben. Geçimimizi ne ile sağlayacağız, onu düşünüyoruz. Bizim koltuğumuz yok, sandalyemiz yok oturmaya. Biz, ellerimizle çalışıyorduk. Biz mutluyduk çalışmaktan, tarlada çalışmaktan mutluyduk. Devlet geldi, bizi toprağın altına gömdü, bıraktı. Canımızla birlikte gömdü bizi, meyvemizle gömdü bizi. Biz ne yapacağız? Bize bir imkan göstersinler. Çoluğumuzun çocuğumuzun rızkını yerlere gömdüler. Gülüşerek yaptılar bunu, bize karşı da gülüştüler.” ANKA